เกาะลิบง ทะเลคราม ชีวิตยังคง
ยามโบยบินเคียงปุยเมฆขาว เกาะลิบงดูราวหัวใจ ดั่งผืนกำมะหยี่สีเขียวกลางทะเลคราม แหลมจูโหยปรากฏตรงขอบฟ้าด้านใต้ มองเห็นหาดตูบเสมือนเกาะเล็กๆ ตรงปลายแหลม นั่นเอง บ้านอันอบอุ่นของ “นักเดินทาง” 4 ปีก่อน นอกจาก “ดุหยง” ที่นำพาผมมาเยือนเกาะนี้แล้ว ยังมีบรรดานกอพยพ-นักเดินทางผู้มาเยือนในฤดูหนาว ภาพฝูงนกทะเลนับพันนับหมื่นโบยบินเหนือชายหาด คล้ายเชิญชวนให้ผมมาเยือนที่นี่ ยามโบยบินเคียงข้างพวกเขา เกาะลิบงดูราวโลกอีกใบ ห้วงน้ำสีครามกางกั้นลิบงกับผืนแผ่นดินใหญ่ มองเห็นเรือลำเล็กจ้อยลอยล่อง ขณะผืนกำมะหยี่บนเกาะนั้นคือพรรณไม้อันหลากหลายทั้งเรือนยอดของมะพร้าว ป่าดิบ และภูเขา อ่าวด้านทิศใต้โอบล้อมไว้ด้วยป่าชายเลนอุดมสมบูรณ์ ทั้งหมดทำให้ลิบงเป็น “บ้าน” ของนกนักเดินทางมากหลายชีวิต ทุกๆ ปีเมื่อสายลมหนาวมาเยือนทะเลตรัง บรรดานักเดินทางจะโบยบินตามกันลงมา เนิ่นนานแล้วที่วิถีของพวกเขาเป็นเช่นนั้น จากบ้านเกิดซึ่งขาดแคลนอาหารและหนาวเหน็บเกินจะอยู่รอดได้ พวกเขาออกโบยบินลงใต้ เลาะเลียบผืนแผ่นดินและชายฝั่งทะเลระยะทางอันยาวไกลจากซีกโลกทำให้พวกเขาจำต้องหาสถานที่แวะพัก ลิบงคือบ้านอันอบอุ่นหลังนั้น เสมือนไอเอซิสกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ลิบงปรากฏระหว่างท้องทะเลกับผืนแผ่นดิน บริเวณที่มีแม่น้ำและลำห้วยทอดสาย ตะกอนดินอันอุดมนำพาปูปลาและอาหาร รวมถึงฟูมฟักให้เกิดแนวหญ้าทะเลอันอุดมสมบูรณ์ยิ่ง ไม่เพียงนกนักเดินทาง กลางทะเลอันเหมาะสมเช่นนี้ ชิวิตพิเศษอย่าง “ดุหยง” ก็ดำรงอยู่ ณ ที่แห่งนี้ด้วย ยามโบยบินเคียงปุยเมฆขาว ลิบงจึงดูราวจุดหัวใจ หัวใจสีเขียวกลางท้องทะเลคราม เรื่องเล่าเก่าๆ พาเราย้อนเวลากลับไป “เมื่อก่อนเรามีแตงโมพันธุ์ดี เรียกว่า …